အကၽြန္ဳပ္တို႔ ဇာတိရြာ

လူတိုင္းမွာမိမိဘ၀စတင္ရာဇာတိရြာဆိုတာရိွၾကပါတယ္၊မေမ့အပ္တဲ့အရာငါးမ်ိဳးထဲ
မွာတစ္ခုေပါ့၊ဘယ္သူမွလည္းမေမ့ၾကပါဘူး၊ေမ့နိဳင္ေကာင္းတဲ့အရာမွမဟုတ္ဘဲေလ
ကၽြန္ေတာ္လဲမေမ့ဘူး၊ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာရဲ့သာယာေပ်ာရြွင္ၾကည္နူးစရာေတြေၾကာင့္
လည္းပိုၿပီးမေမ့ခဲ့တာပါ၊ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာေလးရဲ ့အမည္က``မဒိုင္က်င္း´´ရြာတဲ့၊
စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ဘုတလင္၊ၿမိဳ ့နယ္ထဲကရြာေလးေပါ့၊သမိုင္းထဲမွာထင္ရွားၿပီး၊ သမိုင္း
အတင္မခံရေပမဲ့၊သမိုင္းတြင္သင့္တဲ့ရြာေလးပါ၊-အဟဲ-ၾကြားတယ္လဲမထင္ၾကပါနဲ႔၊
ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာေလးဟာ၊ဘုတလင္ၿမိဳ့ႏွင့္ ဒီပဲယင္းၿမိဳ ့နယ္တို႔့ရဲ့နယ္စပ္ၿမိဳ့ကေလး
ၿဖစ္တဲ့ဆိုင္ၿပင္ၿမိဳ့့ရဲ့အေနာက္ဘက္၊ေလးမိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့၊ဘုတလင္ၿမိဳ့နယ္အဆုံး
ကရြာေလးပါ၊ေၿမာက္ဘက္မွာ ဒီပဲယင္းၿမိဳ့နယ္အဆုံး ရွမ္းေတာ+ကန္းလမ္းရြာရိွပါ
တယ္၊အေရွ႕ဘက္၊ေတာင္ဘက္ႏွင့္အေနာက္ဘက္ေတြမွာေတာ့ဘုတလင္နယ္ရြာ
ေတြပါ၊ေဂါစရဂါမ္ေကာင္းတဲ့ရြာဆိုရင္လဲမမွားပါဘူး၊အေရွ့ဆယ္ၾကီး၊ေတာင္ရဲထြက္
အေနာက္ ေနွာပင္ၾကီးရြာေတြရိွၾကပါတယ္။ ရဲထြက္ရြာဆိုတာက နယ္ခ်ဲ.ေတြကို
ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္`ဗႏၶကရေသ့´ဆိုတဲ့မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္
ၾကီးရဲ့ေမြးရပ္ေၿမပါ၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂိၢဳလ္ၾကီး ဗႏၶက ရဲ့ ဇာတိရြာနဲ့ နီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ
ကေကာ၊ေတာ္္လွန္ေရးပုဂၢိဳလ္ေတြမထြက္ဘူးလားလို႔ေမးစရာေပါ့၊ထြက္ခဲ့တာေပါ့၊
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာတစ္ဦးတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ေအာင္ၿမင္နိဳင္တဲ့အလုပ္မွမဟုတ္တာ၊
`တစ္ေယာက္အားႏွင့္ယူေသာ္မရ၊တစ္ေသာင္းအားႏွင့္ယူေသာ္ရ၏´ဆိုတဲ့စကား
ဟာ၊ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးအတြက္အင္အားစု၊ စည္းရုံးေရးအတြက္ေပါ့၊ လူအင္အား၊
ေငြအင္အား၊ လက္နက္အင္အားေတြနဲ႔ေပါင္း၊မ်ိုးခ်စ္စိတ္ကိုအရင္းတည္၊ ညီညြတ္
ေရးကိုဦးထိတ္ထားၿပီးေတာ္လွန္ေရးလုပ္ၾကရတာေပါ့၊အဲဒီေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနစဥ္
ကၽြန္ေတာတို႔ရြာကေကာဘာမို႔လို႔လဲ၊ၿမန္မာေတြဘဲ၊ဗမာေတြဘဲ၊နိဳင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးကို၊
အမိ်ဳးမ်ဳိးဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံေနရတဲ့အခ်ဳိန္မွာ၊ဘယ္သူလက္ပုိက္ၾကည့္ေနနိဳင္မလဲ၊
ေတာ္လွန္ၾကမွာေပါ့၊ကၽြန္ေတာ္တို့ရြာသားေတြေတာ္လွန္တာကိုသမိုင္းမွာအထင္က
ရမရွိေပမဲ့၊သမိုင္းတကြက္၊စာတမ်က္ႏွာမွာအထင္အရွားပါ၊စာေရးဆရာၿမတ္ထြန္း
သစ္ေရးတဲ့ေတာ္လွန္ေရးေနာက္ခံ၀ထၳဳႏွင့္တိုးတက္ေရးမဂၢဇင္းထဲမွာေတြ႔နိဳင္ပါ
တယ္၊ဒီအေၾကာင္းကိုေနာက္မွသီးသန္႔ေရးပါဦးမယ္၊အခုေတာ့အက်ဥ္းေပါ့၊ဒီပဲယင္း
ၿမိဳ့ကနယ္ခ်ဲ့စခန္းတခုကို၀င္စီးဖို႔ လက္နက္သယ္ယူေရးတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာ
ကၽြန္ေတာ္တိုရြာသားအစစ္ေတြေပါ့ဗ်ာ၊ကဲယုံၾကၿပီလား၊ကၽြန္ေတာ္ေၿပာသားပဲ၊သ
မိုင္းတင္သင့္တဲ့ရြာပါလို႔၊ေတာ္လွန္ေရးမွာအဓိကအခန္းကမဟုတ္ေပမဲ့က်ရာေန
ရာကေနပါ၀င္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္တို့ဇာတိရြာကမ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြေပါ့ဗ်ာကၽြန္
ေတာ္တို့ရြာဟာ၊ေရခံေၿမခံသိတ္ေကာင္းတဲ့ရြာေပါ့ဗ်ာ၊ရြာပတ္၀န္းက်င္ဟာသိတ္
ကိုသာယာလွပတာေပါ့ဗ်ာ၊တခါလာၿပီးရင္ထပ္လာခ်င္စရာေကာင္းပါတယ္၊
ရြာအေရွ႕ဘက္တဖာလုံေလာက္မွာ(ကင္းတပ္)ဆည္ကေနလႊတ္တဲ့မူးရိွပါတယ္၊
အဲဒီမူးေရဟာသိတ္ေအးၿမ ၾကည္လင္လွပါတယ္၊ ရြာကပိုင္နက္လယ္ယာေၿမ
ေတြေတာ့ေရမရဘူးေပါ့ဗ်ာ၊လူ၊ႏြား၊ေတြအတြက္ေတာ့ၾကဳိက္သေလာက္ေပ့ါ၊
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီအၿမဲလႊႊႊတ္ေမတာပါ၊ ကၽြန္ ေတာ္တို့ရြာသူရြာသားေတြဟာ၊
အဲဒီ မူးမွာပဲ ေရခ်ဳိး ေရခပ္ၾကတာေပါ့၊ အဲဒီမူးဟာကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ၊ေရဖူလုံ
ေရးအတြက္ေတာ့သိတ္ကိုအားကိုးရတာေပါ့၊အရင္ကဆိုရင္ကၽြန္ေတာ္တို ့ရြာ
ဟာ၊ ေရမရွားေပမဲ့၊ ေပါတဲ့ရြာေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေဘးရြာေတြကၾကည့္ရင္၊
ကၽြန္ေတာ္တို႔့ရြာဟာ၊အေတာ္ေလးကိုၿမင့္ေနတယ္၊ကုန္းၿမင့္ေနတာေၾကာင့္
ေရတြင္းတူးဖို႔့သိတ္ခက္ခဲရတယ္၊ေပရွစ္ရာေက်ာ္မွေရထြက္တယ္ခင္ဗ်၊၊ရြာ
ပိုင္ေရစက္ တလုံးကိုပဲအားကိုးအားထားၿပဳရတယ္ေပါ့၊ေရကိုလည္းအလွည့္
က်ခပ္ရတာမို႔တရြာ လုံးမလုံေလာက္ၾကဘူး၊လိုသေလာက္မရၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ၊
၀ယ္ရတဲ့ေစ်းကလဲၾကီးသဗ်၊ အဲဒီေတာ့၊သိတ္မခပ္နိဳင္ၾကဘူးေလ၊သိတ္မခတ္
နဳိင္ၾကေတာ့မသုံးနဳိင္၊မသုံးနဳိင္ေတာ့ ေခၽြတာ၊ေခၽြတာေတာ့၊ေရရွားသလိုၿဖစ္
ေနတာေပါ့၊ေရရွားၿပီဆိုေတာ့လူေတြဟာေရကို`၀´ေအာင္မခ်ဳိးရလို႔မ်က္စိနာ၊
မ်က္ခမ္းစပ္၊မ်က္စိက်ိမ္းေရာဂါေတြရၾကရတယ္၊အပူမလယ္ေတာ့ငယ္ငယ္ရြယ္
ရြယ္နဲ႔မ်က္စိေတြပ်က္ၾက၊ေရာဂါဘယေတြထူေၿပာၾကတာေပါ့၊ဒါေတြကဟိုတုန္း
ကပါ၊အခုေတာ့အဲဒီဘ၀ကအားလုံးလြတ္ေၿမာက္ေနၾကပါၿပီ၊ မူးေရအၿမဲလႊတ္
ေနတာေၾကာင့္အခ်ိန္မေရြး၊ေရကို၀၀လင္လင္ခ်ဳိးခြင့္ရေနၿပီေလ၊`ေသာက္သုံး
ေရဖူလုံရင္ဘ၀ရဲ့လိုအပ္ခ်က္လိုအင္တ၀က္တိတိၿပည့္သတဲ့´ေရွးလူုၾကီးသူမ
ေတြေၿပာတာပဲ၊ဒါဆိုကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာဟာ၊ဘာမ်ားလိုေသးလဲေနာ--အားလုံး
ၿပည့္စုံေနတဲ့ရြာ ေလးေပါ့ဗ်ာ၊ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ကေၿပာတာ၊ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ
ေလးကသာယာ လြန္းလွတယ္၊ ေရာက္ဖူးသူေတြထပ္ေရာက္ၿခင္ၾကတယ္လို႔
အဲ---ဒါေပမဲ့-တခုေတာ့ၾကိဳတင္ေတာင္းပန္ထားပါရေစ၊အကယ္၍ကၽြန္ေတာ္
တို႔ရြာကိုသြား မယ္ဆိုရင္ေရမခ်ဳိးဘဲႏွစ္ရက္သုံးရက္ေနနိဳင္ေအာင္ေလ့က်င့္ခဲ့
ပါလို ့၊ဘာၿဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့၊မူးကေရမလႊတ္တာနဲ ့ၾကဳံေနမွာစိုးရိမ္မိလို ့ပါဗ်၊
-----အဟဲ----